Veel ouders hebben het gevoel dat ze hun verdriet, angst of frustratie niet mogen tonen, om hun kinderen te sparen. Maar wist je dat dit juist schadelijk kan zijn voor de emotionele ontwikkeling van je kind?
Het idee dat het verbergen van je emoties kinderen beschermt, kan leiden tot het onbedoeld creëren van afstand tussen jou en je kind. Door je emoties te verbergen, leert je kind niet hoe het zelf met emoties om moet gaan, en het kan zich zelfs afvragen of het wel oké is om gevoelens te hebben.
Consequenties
Als jij je emoties voortdurend verbergt, leert je kind niet hoe het op een gezonde manier om moet gaan met gevoelens zoals verdriet of boosheid. Dit kan leiden tot emotionele onderdrukking bij je kind, een gevoel van eenzaamheid, en zelfs problemen met het ontwikkelen van emotionele veerkracht later in hun leven.
Een voorbeeld van iemand die hier zelf mee geworsteld heeft, is zangeres en presentatrice Anouk. In een interview vertelde ze hoe ze jarenlang haar eigen emoties onderdrukte in de overtuiging dat ze haar kinderen moest beschermen. Later besefte ze dat haar kinderen hierdoor juist niet leerden omgaan met emoties, en dat ze hen juist kon helpen door eerlijk en open te zijn over haar eigen gevoelens.
Nieuwe manier
In plaats van je emoties te verbergen, is het belangrijk om op een authentieke manier je gevoelens te delen met je kinderen, op een manier die past bij hun leeftijd en begrip. Je hoeft niet alles te delen, maar door te laten zien dat het oké is om verdrietig of boos te zijn, geef je je kind de ruimte om zijn of haar eigen emoties te begrijpen en uit te drukken.
Voordelen
Wil jij leren hoe je jouw emoties op een gezonde manier kunt delen met je kinderen en hen zo helpt om zelf emotioneel veerkrachtig te worden? Schrijf je nu in voor mijn nieuwsbrief en ontvang gratis tips, inzichten en oefeningen om een open en emotioneel bewuste ouder te worden!
Auteur: Olga Lenk
OVER DE AUTEUR
Als kind was ik altijd al nieuwsgierig naar wat anderen bezighield. Ik liet me graag inspireren, maar was ook snel beïnvloedbaar. Sportief als ik was, deed ik mee aan verschillende wedstrijden, maar sprong constant van de ene sport naar de andere: turnen, zwemmen, jazzballet, volleybal, schoonspringen, waterpolo en paardrijden. Ik was dat spontane meisje dat van alles een beetje kon, een kameleon die soms opviel, soms niet.
Rond mijn 40e ontdekte ik dat mijn spontaniteit eigenlijk een coping mechanisme was. Niet weten wie je bent, zorgt ervoor dat je makkelijk meewaait met anderen. Dit schijnt ook een kenmerk van hoog sensitiviteit te zijn. Mijn energie voor spontaniteit verdween door jarenlange slaapproblemen, wat me deed afvragen: wie ben ik zonder die spontaniteit? Wie ben ik echt? Wat vind ik? Wat is mijn levensvisie?
Deze zoektocht naar een sterke levensvisie gun ik anderen ook, want zonder die visie is echte verandering niet mogelijk. Nu richt ik me op levensbeschouwelijke ontwikkeling, omdat kinderen hun leven lang profiteren van een goed gevormde levensvisie. Hierin spelen ouders een cruciale rol.
Om een sterke levensvisie te ontwikkelen, speelt taal een belangrijke rol. Ik heb ervaring met kinderen die worstelen met taal. Bijvoorbeeld, als je een TOS (taalontwikkelingsstoornis) hebt, is het lastig om alle basisvaardigheden te ontwikkelen die nodig zijn voor het vormen van een levensbeschouwelijke identiteit. Kinderen die moeite hebben met taal lopen vervolgens vaker tegen problemen aan bij het kiezen van een vervolgstudie.
Mijn missie is ouders te ondersteunen in emotioneel bewust ouderschap. Ik schrijf over onderwerpen zoals zelfzorg, neurodiversiteit, gezond en emotioneel bewust opvoeden ter voorkoming van emotionele verwaarlozing. Ik weet uit ervaring hoe belangrijk het is om energie te hebben voor je kinderen. Zonder energie loop je vast, en hoe voorkom je dat je eigen problemen ook die van je kinderen worden? Vooral in crisissituaties, zoals ernstige ziekte, is het essentieel dat je emotioneel beschikbaar blijft, zodat je kinderen geen trauma’s oplopen.
ABONNEER JE OP MIJN NIEUWSBRIEF